VRIJHEID ...

Mooi verhaal van het A- eskadron in 1989:

Onze lichting was een hele aparte. Niet alleen vanwege de samenstelling (dat kan iedereen voor zijn eigen lichting wel zeggen) maar meer vanwege het feit dat een aantal maanden na ons aantreden op Langemanshof de o'zo beruchte en beroemde 'muur' viel.
 
Hierbij dan ook een aardige annekdote:
 
Omdat wij als Eskadron (Alpha 89-4) op dat moment in Langemanshof gelegerd waren waren wij al halverwege die illustere stad Berlijn waar het allemaal gebeurde. Van voorgaande lichtingen bestonden verhalen over tripjes naar Berlijn en wij wilden dat natuurlijk ook graag.
 
Na wikken en wegen omtrend de veiligheid en de totaal andere situatie werd toch besloten om met de bus naar Berlijn af te reizen. We wilden per slot van rekening zelf ook wel eens zien waarom en waarover het allemaal ging.
 
Na een redelijk voorspoedige busreis (waarbij op de grens ook even snel wat belastingvrije alcohol van eigenaar verwisselde) kwamen wij aan in de stad waar de geschiedenis nog steeds actueel was, Berlijn..... Alles was goed geregeld en we konden kwartier maken in Hotel Hardenberg aan de Hardenberger strasse (vlak naast Bahnhof Zoo). Ik moet zeggen......wat een bende was dat maar ja, achter op een tank slapen is ook niet zaligmakend maar 's avonds kregen we van de rit de vrijheid.......
 
En die vrijheid hebben we genomen.....
 
Wij bevonden ons op een gegeven moment bij de Rijksdag want dat was op dat moment een van de hotspots waar het allemaal gebeurde. Dit was ook een van de weinige plekken waar er op dat moment gaten in de muur waren waardoor je heen kon kijken en dus een stukje van het niemansland kon zien.
 
Als echte huzaren vol moed en bravoure hadden wij al snel in de gaten dat je ook door die gaten heen kon, je stond dan eigenlijk in niemansland en in dat niemansland stond een grote wachttoren en met een heel, groot,....zoeklicht. Wat een ongelovelijk mooi apparaat was dat zeg! Een subliem souvenir voor het Alpha eskadron!
 
Na ons door de gaten heen te hebben gewurmd stonden we al snel met een man of 10 in niemansland en zoals ook met het voetbal, de Duitsers volgden ons in redelijke aantallen (op dat moment had dat op die plek nog niet plaatsgevonden hoorde ik later). Na even rond te hebben gehangen liepen wij toch maar richting de wachttoren. Tja, we moesten toch nog een mooi souvenir hebben....
 
Na aan de achterzijde van deze toren te zijn aangeland zagen wij dat deze op slot was (wat natuurlijk niet verbazingwekkend is) en daar stond een heel klein jongetje met een speelgoed hamertje op de deurklink te hameren. Dit ziende kreeg ik samen met een dienstmaat (bijnaam 'Fock') een idee. We hadden net een blok beton zien liggen en dat is natuurlijk heel wat meer dan zo'n klein hamertje. Het leek wel twee zielen en 1 gedachte, het blok beton werd opgepakt en na een paar flinke rammen begaf de deursponning het met een geweldig gekraak.
 
Duitsers vol ongeloof, een paar Huzaren die even dachten "wat nu?" en hup, naar binnen.... Na een aantal trappen te hebben beklommen stonden wij ineens bovenin de toren. Het symbool van onderdrukking, separatie en deels de reden van ons verblijf in Langemanshof.
 
Maar waar was nou toch dat zoeklicht? We wilden dat ding toch graag even meenemen! Na wat geklungel aan een schuifslot kregen wij de mogelijkheid om ook op het dak van de toren te klimmen waar ook dat zoeklicht stond. En toen gebeurde het...
 
Iedereen had in de gaten dat wij de toren waren binnengedrongen en dat wij ons inmiddels ook helemaal bovenin bevonden maar het moment dat ik op het dak van de toren klom zal ik nooit vergeten........
 
Beneden zag het zwart van de mensen en er steeg een luid gejuig op op het moment dat 'Fock' en ik samen overeind kwamem, camera's flitsten en applaus klonk....
 
Samen met een paar dienstmaten die ook omhoog waren geklommen hebben wij even rondom het zoeklicht op het dak gestaan en genoten van dit absolute gevoel. De overwinning en het besef waar wij het allemaal voor deden. Absoluut een geweldig gevoel.......
 
We hebben daarna moeten rennen voor onze veiligheid want ook de VOPO had in de gaten dat er iets gebeurde en zij kwamen op een gegeven moment met een noodvaart in een paar jeeps aanscheuren. De laatste persoon ging door de 'muur' op het moment dat zij ons op zo'n 100 meter waren genaderd............
 
Door deze gebeurtenis zat Berlijn vanaf dat moment in mijn gedachten en ben ik er 2 jaar later ook gaan wonen. Dagelijks reed ik langs al die beroemde plekken, 'Unter den Linden', 'checkpoint Charlie', 'Brandenburger Tor'................
 
Ik had in Berlijn 15 echt fantastiche Oostduitse meiden als personeel en zij hebben mij veel verteld over de tijd en het leven waarin zij waren opgegroeid. Ik heb gesproken met 'vluchters' en mensen die echt alles hebben meegemaakt. Hun dankbaarheid en de gesprekken van destijds hebben mij doen inzien dat wat wij met z'n allen al die jaren hebben gedaan zeker niet voor niets is geweest......
 
Deze annekdote is dan ook opgedragen aan jullie allemaal. Omdat wat we samen deden zeker niet voor niets is geweest........
 
Oh ja, het zoeklicht?..... Dat ding was manshoog en niet los te krijgen.....
 
Meeuwis de Weerd
Alfa eskadron, 89-4

Last update: 18-03-2003 © T.Wildeman all years